Все жанры Все авторы
Нязніклыя - Дмитрий Акулич

Нязніклыя

Страниц

145

Год

2023

Несколько недель прошло с того момента, как мир столкнулся с катастрофой и практически все человечество исчезло в тайне. Природа измучена, города превращаются в пепел. Полина была одной из тех, кто ощутил горечь всей трагедии. Не теряя надежды, что ее дочь жива, она в одиночку пыталась противостоять переменам. Но потом, двадцатичетырехлетняя испуганная девушка встречает отважного парня Николая. Он рассказывает ей о месте, которое принимает выживших. Вдохновленная возможностью встретить там дочь, Полина отправляется с парнем в долгое путешествие. Тяжелый путь открывает им серьезные испытания нового мира. Страх, боль, кошмары, существа - будут угрожать их жизни. Сможет ли Полина увидеть свою дочь снова? И существует ли в самом деле это безопасное, загадочное место, о котором говорил Николай?
Здесь я бы хотел добавить немного информации. Катастрофа, описанная в тексте, произошла вследствие мощного землетрясения, которое вызвало цепь разрушительных ядерных взрывов по всему миру. В результате большая часть населения погибла, а выжившие оказались перед новыми вызовами и опасностями. Полина - мать-героиня, которая не сдается перед лицом безумия и находит силы внутри себя продолжать поиски своей дочери. Николай - таинственный юноша, встретивший Полину в одном из оставшихся городов, и он обладает знаниями о спасительном месте, где люди могут найти убежище. Но на их пути встречаются не только опасные существа и трудности, но и новые союзники, которые помогают им преодолеть испытания и найти надежду в этом разрушенном мире. Эта история рассказывает о силе жизни и духе выживания, о любви и отваге, которые помогают героям преодолеть все преграды на пути к их счастью и возможности вновь встретить своих близких.

Читать бесплатно онлайн Нязніклыя - Дмитрий Акулич

I

Горад Гомель, што знаходзіўся на паўднёвым усходзе еўрапейскай краіны, не стаў выключэннем з усіх гарадоў вялікага свету. Ён таксама змяніўся, пагрузіўшыся ў маўклівыя пакуты і ў павольную гібель мінулага. Усяго за дзве цёмныя летнія ночы гарадскі шум аціх: змоўклі людскія размовы, знік хаос, спыніўся рух вуліц, застылі маторы машын. Толькі рэдкія спевы птушак і дзікія галасы пакінутых дамашніх жывёл разбаўлялі сабой поўную цішыню. Вялікі горад нетаропка знікаў, ператвараўся ў парашок, нібы сточваўся, як жалеза на тачыльным камені. Высокія будынкі першымі сустрэлі невядомую з'яву: дахі і сцены верхніх паверхаў шматпавярховых будынкаў не спяшаючыся абсыпаліся, бетонны цвёрды матэрыял паступова ператвараўся ў сухі пыл. Прырода паныла і павольна адаптавалася да недахопу чыстага святла, да рэдкіх празрыстых дажджоў. Вецер быў зменлівым, часта мяняў свой характар. Ён, то ў злосці ганяў шэрасць і хаваў бетонным прахам паверхню вялікага абласнога цэнтра, то па-добраму дарыў лёгкую прахалоду.

Час бег. Прайшло ўжо некалькі тыдняў пасля першай цёмнай ночы. У гэтую сераду сонца ўжо цяжка апускалася на гарызонт, нібы замучылася глядзець, як змяняецца зялёная планета. Вялікая вогненная зорка са смуткам хавалася за высокімі паўсцёртымі і яшчэ ацалелымі дамамі. Вечар плаўна сплываў да чарговай сляпой ночы.

Па лесвіцы васьміпавярховага дома, у самым цэнтры шчыльна забудаванай часткі горада, бегам наверх падымалася дваццацічатырохгадовая цёмнавалосая дзяўчына Паліна. На ёй была цёмна-зялёная тонкая куртачка з металічнай жоўтай зашпількай-маланкай, чорныя нагавіцы і чорна-белыя кеды. За спіной боўтаўся шэры заплечнік з рэчамі першай неабходнасці. Дзяўчына спяшалася схавацца ад надыходзячых страхаў ночы, ёй трэба было схавацца да цемры, знайсці зацішнае месца. Падняўшыся на пяты паверх, у мінулым дванаццаціпавярховага будынка, яна ўбегла ў адчыненыя дзверы чужой кватэры. Паліна апынулася ў калідоры. Шэрая прастора паміж сцен насцярожвала, і з-за змрочнай бачнасці, сэрца працягвала хутка біцца, быццам ногі ўсё яшчэ несліся па прыступках. Паліна выцягнула драўляную светла-жоўтую біту, якая тырчала з яе шэрага заплечніка. Дзяўчына, перажываючы за сваё жыццё, двума рукамі моцна сціснула рукаяць сваёй прылады і спалоханымі вачыма стала аглядаць вузкае памяшканне. Яна нетаропка пайшла па калідоры. Страшна было мімаволі думаць аб смерці, уяўляць, што з якога-небудзь пакоя выбежыць неразумнае дзікунства. З асцярогай дзяўчына агледзела ўсю плошчу чужой кватэры. Тут даўно нікога не было. Тады яна апусціла рукі і пазбавіла цела ад напружання. Хутка замкнула ўваходныя чорныя дзверы кватэры, затым зайшла ў далёкі самы светлы пакой, дзе аконны праём выходзіў на захад. Паліна вырашыла застацца тут, у дзіцячым пакоі. У далёкім левым куце стаяў белы стол, на ім ляжала толькі жоўтая прамавугольная рамка з фатаграфіяй сям'і, якая жыла калісьці тут. Пад сталом бязладна раскіданыя рознакаляровыя алоўкі. Ад блізкага левага кута, у бок стала, стаяў шырокі, невысокі, бледны шафа з расчыненымі дзверцамі, з пакінутымі або забытымі дзіцячымі сукенкамі. Уздоўж правай светлай сцяны, сумаваў адзін не запраўлены дзіцячы ложак. У сярэдзіне пакоя, на падлозе валялася белае перакуленае крэсла і некалькі кінутых у спешцы дробных дзіцячых рэчаў. Аселы тонкі пыл быў паўсюль: на падлозе, на мэблі, на тканінах. У невялікім памяшканні было ціха, усё апускалася ў змрок.

Вам может понравиться: