Рассказ в стихах. Книга издана на 2-х языках – на белорусском и русском.

Жанр: Стихи и поэзия

Автор

Страниц

40

Год

—

С радостью представляю вашему вниманию уникальную антологию, состоящую из произведений, созданных в разные временные эпохи. В данной книге вы найдете не только поэтические строки и живые миниатюры, но и отрывки из культовых произведений — «Метаморфозы» и «Метель».

Одним из наиболее захватывающих аспектов собранных текстов является то, что они демонстрируют неизменность человеческих чувств. Яркие эмоции, искренние переживания и духовные стремления, присущие добрым людям, остаются постоянными, несмотря на испытания времени. Важно отметить, что те, кто поступает плохо, зачастую сталкиваются с неминуемым наказанием, как в жизни, так и в литературе.

Некоторые из отрывков уже были представлены в предыдущих публикациях — «Стремятся мысли вдаль» и «Загадка раздвоений», что подчеркивает постоянство и актуальность тем, поднятых в этих произведениях.

Пусть эта книга станет для вас источником вдохновения и размышлений о бесконечных аспектах человеческого существования.

С уважением,
А. Слука

Читать бесплатно онлайн Рассказ в стихах. Книга издана на 2-х языках – на белорусском и русском. - Александр Слука

ISBN 978-5-0064-7428-4

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Да чытача

Вялікі пісьменнік павінен ахопліваць

ўсе бакі чалавечага існавання.

Андрэ Моруа

Магчымасць дасягнуць поспеху пры жыцці прадастаўляецца толькі тым, хто паспеў «прачнуцца» да наступлення смерці. Я лічу, што сапраўднасць выразу відавочная. Бо толькі мэтанакіраванаму і настойліваму чалавеку, які валодае глыбокімі ведамі і разуменнем таго, што ён робіць, дадзена атрымаць поспех. Лянота, невуцтва ці глупства, што, па вялікім рахунку, адно і тое ж, ні на міліметр не наблізяць да жаданага, сутнасцю якога, часам, з'яўляецца карпатлівая штодзённая праца, часам на працягу ўсяго жыцця. Чалавек з'яўляецца на свет, каб спазнаваць і тварыць. Калі ён не здольны да гэтага, то жыццё яго пустое і бессэнсоўнае, падобнае сну, хай нават і прыгожаму. Імкненне да зразумення нязведанага, стварэння прыгожага закладзена першапачаткова ў кожным з нас. Спачатку яно служыць штуршком да абуджэння, у далейшым жа: рухаючай сілай на вялікім жыццёвым шляху. Шкада толькі, што само абуджэнне надыходзіць у адных раней, у іншых – пазней, у трэціх – не надыходзіць ніколі.

Безумоўна, чалавек шматгранны. У сярэдзіне кожнага з нас ідзе пастаянная барацьба паміж Дабром і Злом. Адных вядзе і ахоўвае па жыцці светлы анёл, іншых – цёмны. Мы не падобныя адзін на аднаго. Жыццё на кожнага з нас накладвае свой адбітак. Аднак, як бы там ні было, у глыбіні душы ў кожнага ёсць нешта добрае, толькі глыбіні ва ўсіх розныя і часам данырнуць у сябе ў душы да гэтага добрага не кожны можа. Кнігі ж заўсёды давалі, даюць і будуць даваць такую магчымасць, бо чалавек застаецца сам-насам з напісаным. І калі тое, што ён чытае, прымушае яго хоць што-небудзь адчуць і перажыць зноўку нейкія моманты свайго жыцця, абудзіцца, даўно заснуламу, ўяўленню і зноў ўскалыхнуцца пачуццям, значыць тое, што напісана-напісана нездарма. Вельмі хочацца верыць, што гэтыя апавяданні змогуць акунуць вас ва ўспаміны, прымусіць задумацца над некаторымі пытаннямі, глыбока пахаванымі пад назапашаным хламам праблем, перагледзець па-новаму свае жыццёвыя пазіцыі, а таксама дададуць вам дабрыні, цяпла і душэўнага спакою.

З павагай, А. Слука

P. S. Stihi.by, Stihi.ru, Proza.ru

Частка тэксту раней была апублікаваная ў кнігах *Iмкнуцца думкі ўдалячынь*, *Загадка раздвойванняў*. А. Слука

Празаічныя мініяцюры

Вясна

Вясна-вясна… гэта птушкі; плямы пашарэлага и расталага снегу; пралескі; звонкая іскрыстая кропель; зарослыя елкай распадкі над ракой, якія дыхаюць па начах белым туманам; нейкі адмысловы хмель бярозавага соку; яркага свісцячыга ляснога вогнішча і песні; на камянях у лясным ручаi мыеш свой твар. Трэба самому адчуць у поўнай меры свежасць росных лясных сцяжынак і пачуць рэха… нервова разамну ў руцэ цыгарэту і нецярпліва чыркну запалкай… вясна-вясна… дзіўная пара. Заўсёды перадае гэта пачуццё, прыносячы часам нейкае трывожна-тужлівае адчуванне неўладкаванасці і нязбытнасці чагосьці. У грудзях шчымлівае пачуццё чагосьці адыходзячага, незваротна страчанага, ня выяўленага. Страта сціскаючым комам падкочвае да горла, выклікае боль растання і нязбытных надзей… вясна-вясна… толькі потым, праз шмат гадоў, я зразумеў, што гэта было развітанне са сваёй уласнай юнацкасцю…

Продолжить чтение

Вам может понравиться: