Сны аб Беларусi

Жанр: Стихи и поэзия

Автор

Страниц

Год

—

На синих просторах, окруженных безграничными лугами, находится уникальное место, которое природой награждено лесами. Здесь процветают прекрасные сосновые боры, рядом течет прохладная вода из горных ручьев. Это особое место, лишенное толпы людей, таких как на побережье моря. Здесь я нашел надежду, и здесь познакомился со счастьем и горем...

Вдали от городского шума и суеты, это удивительное место является настоящим убежищем для тех, кто ищет вдохновение и покой. Здесь можно пройтись по зеленым полям, наслаждаясь свежим воздухом и пением птиц. Изредка можно увидеть пасущихся оленей или бегущих зайцев, которые дарят еще больше чарующей атмосферы этому прекрасному уголку природы.

Когда я приехал сюда в первый раз, я ощутил невероятную силу и спокойствие, которое давно не испытывал. Местная природа обладает магической энергией, которая погружает в глубокую гармонию с собой и миром вокруг. Здесь душа находит свое истинное пристанище, а мысли полны невероятных идей и творческого вдохновения.

Каждый раз, когда я оказываюсь здесь, я ощущаю себя частью этой земли. Я слышу шепот деревьев, виду сосновые шишки, которые становятся символами моих размышлений. Здесь время течет медленно, словно волшебная сказка, и все проблемы и тревоги уходят на второй план.

Так что, если вы ищете уединение и великолепие природы, этот уголок синих азер и бязмежных лугов стоит посетить. Ощутите на себе силу этого места и погрузитесь в его историю, которую продолжает писать каждый гость, оставляя свой отпечаток на страницах этой уникальной природной книги.

Читать бесплатно онлайн Сны аб Беларусi - Дзмiтрый Кудрэц

ISBN 978-5-4496-0882-6

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

«Зноў ноч разлiлася па наваколлi…»

Зноў ноч разлiлася па наваколлi,

Месяц празрысты на небе заззяў.

Ен глянуў унiз на жытневае поле —

Абеларусiўся.

Бусел з сабой, адлятаючы ў вырай,

Спевы пачутыя летам узяў,

Як напамiн аб жаданых мясцiнах.

Абеларусiўся.

Вабяць у шлях невядомыя землi —

Еўропа, амерыка, азiя ўся.

Ды мне тут утульней, вальготней, напэўна

Абеларусiўся.

Хай пазабыў крыху матчыну мову,

Ад гучнага «Р» не пазбаўлюся.

Яно прыкiпела на генным узроўнi.

Абеларусiўся.

«Так i жывем, не гледзячы на крызiсы…»

Так i жывем, не гледзячы на крызiсы.

Усе пры справе ад святла да цемры.

I падлiчыўшы часам плюсы, мiнусы,

Мы разумеем, што не ўсе так дрэнна.

Так i жывем. На бога, чорта лысага,

Цi на кагосьцi там не спадзяемся.

Шукаем дзе б утульней прытулiцца нам,

Але ў сваiх мясцiнах застаемся.

Так i жывем. I клопаты штодзенныя

Перамяжаем з мараю прыемнай.

Кiруемся адвечнымi законамi,

Замацаваных на ўзроўнi генным.

Так i жывем. У горы альбо радасцi

Кiпiць заўседы шчодрае застолле.

Без уселякай выхвальбы, без зайздрасцi.

Нам некалi i думаць пра такое.

Так i жывем. Хвалюемся, змагаемся,

Лятаем, хоць зусiм не маем крылаў.

Калi ж жыцце да скону наблiжаецца,

Пытаем неба, а цi так мы жылi?

«Адшукаю сабе пакаранне…»

Адшукаю сабе пакаранне,

Перастану зусiм паважаць,

Калi пару радкоў пра каханне

Я не здолею напiсаць.

Сваiм творам я ўразiць гатовы.

Справа звыклая, ды наяву

Сачынiць не адолеў нi слова,

Дурнiў толькi дарма галаву.

Дзе падзелась натхненне? Чамусьцi

(I не ведаю, як вам сказаць),

У мяне на паперы пачуццi

Не выходзiць адлюстраваць.

Хай не выканаў я абяцанне,

Не таму, што трапло цi лайдак.

Я магу. Толькi вось пра каханне

Не жадаю пiсаць проста так.

«Б«ецца мятлiк у вакно…»

Б«ецца мятлiк у вакно,

Хлопае крыламi,

Толькi вось на волю шкло

Яго не пускае.

Што, дурная галава,

Ты забыўся ў хаце?

Заляцеў ты да святла

I свабоду страцiў.

Шкло мiж ею i табой.

Няма вызвалення!

I падман празрысты той

Не дае надзеi.

Што ты думаў? Што хацеў,

Калi ты, свавольнiк,

У памяшканне заляцеў,

А назад не здолеў?

Намагаешся, скрабеш

Перашкоду ўпарта.

Толькi намаганнi ўсе

Нiчога не варты.

Думаеш, што ты герой?

Анi ў якiм разе!

Вось i бiся галавой,

Калi з ей не ладзiш.

«Я выдумаў краiну мрой…»

Я выдумаў краiну мрой,

Дзе ўсе яскрава i шыкоўна.

Ды на здзяйсненне мары той

У лесу не спытаў дазволу.

I ен (абразiўшысь на што?)

Са мною болей не сябруе.

Часам успомнiць i назло

Мне непрыемнасцi даруе:

– Жывi ў сваей краiне мар,

Ты гэтага жадаў калiсьцi.

Чаму ж ты столькi год запар

Узносiш мне свае малiтвы?

Хацеў ты славы, ўзнагарод?

А вынiку вось не прадбачыў.

Чаму ж мяне ты аднаго

Абвiнавачваеш у няўдачах?

Як не цурайся, не мiнеш

Добрую долю цi благую.

Ты на каленях прыпаўзеш

I я табе ўсе дарую.

Што ж тычыцца мрой дзiўных тых,

Без iх жыцце было б заганай.

Я iх выконваю заўжды,

Калi я нават не ў пашане.

«Жыцце цягне на захад, а сэрца на ўсход…»

Жыцце цягне на захад, а сэрца на ўсход.

I нiяк iм не дагаварыцца.

Не хачу ўспамiнаць безлiч прожытых год,

А яны не жадаюць забыцца.

Жыцце крочыць наперад, а памяць назад

Павяртаецца ноччу бяссоннай.

Што наперадзе мо зацiкавiць наўрад,

А ў мiнулым даўно ўсе вядома.

Жыцце верне направа, а я ў бок другi,

Хоць i ведаю, ўцекi дарэмны.

Бо, куды не збягай, усе роўна я з iм

Продолжить чтение

Вам может понравиться: