Трыкутнiк караля - Яўген Аснарэўскі

Трыкутнiк караля

Страниц

95

Год

Гарадзенскі гісторык Мечыслаў, завважыўшы выбух гэйту папулярнасці і шукаючы шляхі ўнікальнасці для свайго твору, ажыццёўваў новыя даследаванні ў гісторыі Беларусі. У выніку гэтых пошукаў ён знаходзіць нешта незвычайнае і фантастычнае - сярэбраную капсулу з часоў Станіслава Аўгуста Панятоўскага. Гэта археалагічнае знаходжанне становіцца сенсацыяй і разбурляе думкі гісторыка. Пасля глыбокага аналізу металургічных характарыстык капсулы, Мечыслаў падымаеся на дастаткова верагодны рэзультат, які складае гатовую адрасу ў пошуку адказаў.

Узяўшы сабе за аснову загадку, Мечыслаў вырашыў прызваць у дапамогу сваіх даведкаў, Віку і Уладзіміра. Разам яны прадстаўляюць непераможную каманду, якая аддаецца расследаванню загадкавага паслання. Дапамога і сумеснасць іх думак і шукацьшасці іх моцнага духу робяць пензлеваньнем іх міжнароднай рэпутацыі.

Гэтая нечаканая разгадка прыводзіць іх да выніку, які змяніць історыю. Сярод знаёмых і добрасумленных гістарыкаў з'яўляюцца непадзянкі - Станіслав Аўгуст быў чальцом арганізацыі масонаў. Гэты факт становіцца прашэньнем, якое будзе даследаваць Мечыслаў, Віка і Уладзімір.

Але, калі яны пачынаюць расплывацца ў расследаванні, па складаных амаль неадбыты прызнаках утрымліванай незнаёмамі загадкі, яны быццам захаплены шматлікімі паявамі неабведзеных дагадлівых асобаў. Гэта закрывае іх лепшыя намеры і прысцьвержвае наяўнасць сетак, якія яны ўжываюць, каб прыборканьне археалагічнага даследавання.

Гэтая кніга, з часамі прыхільная да спаваданьня гістарычных фактаў, становіцца прыгажосцю, якая распалескаецца вышыней яскравай зоркі на нябёсах і стварае новыя звязі паміж минулым і будучым. Мечыслаў развівае прадстаўленні, глыбей пранікае ў імавернасць падзей і карыць сумненьні, каб раскрыць нераспаўзедлівасць гістарычных звестак. Чытальнікі занята падымаюцца ў міранебачаньне, дзе гісторыя становіцца вітаццём, якое можа адкрыць новы графік перад іх вачамі.
(Добавлено дополнительное содержание капсулы, углубляющее загадку)

Читать бесплатно онлайн Трыкутнiк караля - Яўген Аснарэўскі

© Яўген Аснарэўскі, 2022


ISBN 978-5-0053-9502-3

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Частка I. Трыкутнiк караля

Глава 1. У тры гадзіны дня

Мечыслаў ужо даволі доўга бадзяўся па цэнтры горада, пазіраючы на будынкі. Гэта быў звычайны працоўны дзень, абедзенны час якога Мечык праводзіў вывучаючы свой любімы горад. Гродна стаў яму родным, хоць вырас ён у невялікім мястэчку нездалёк.

Старыя, крывыя вулачкі, велічныя касцёлы – у гэта ўсё цяжка было не ўлюбiцца. Мечык і не спрабаваў супраціўляцца абаянню горада. Ужо ў першы прыезд ён ведаў, што хацеў бы жыць тут, сярод усёй гэтай прыгожай даўніны, якая не палохала чалавека сваёй несувымернай яму веліччу, хоць падобнае можна было сказаць, да прыкладу, пра Фарны касцёл, але ўсё ж не – і ён быў Мечыку сваім, як сябар дзяцінства, з якім звязваюць гады дробных свавольстваў і грубых правін, радасцяў і крыўдаў. Гарадзенская даўніна ўлагоджвае гараджан, радасна ўсміхаючыся ім мілавіднымі фасадамі, з маленькімі балкончыкамi, над каменным тратуарам.

Вось ужо некалькі гадоў бліскучы выпускнік аднаго з польскіх універсітэтаў, магістр гістарычных навук – пан Мечыслаў, працаваў, не пакладаючы рук, зусім не па сваёй спецыяльнасці. Працаваць прыходзілася не галавой, а рукамі і хоць, па сутнасці, Мечык нічога не меў супраць такой працы, у глыбіні душы варушылася крыўда ні то на сябе, ні то на краіну, ні то на тых, хто быў вінаваты ў такім становішчы яго краіны.

Каб філасофстваваць, зрэшты, у Мечыслава было не вельмі шмат часу. Хлопец ужо паспеў абзавесціся жонкай і маленькім дзіцём, і абодва гэтых родных і блізкіх яму чалавека, зразумела, патрабавалі самай пільнай увагі, якую Мечык з задавальненнем аддаваў ім, не забываючы пры гэтым і пра сваю творчасць.

Тварыць жа Мечыслаў мог не толькі гістарычныя нататкі, але і карціны. Гісторык сапраўды нядрэнна маляваў. Такая адоранасць, безумоўна, яшчэ больш распальвала жаданне Мечыка працаваць у асноўным сваім розумам, а не мускуламі.

У абліччы гэтага маладога, дваццаці з лішнім гадоў ад нараджэння, чалавека, была прыкметная ахайнасць. Характар пана Мечыслава быў не самы спакойны, хоць гэты добры па натуры хлопец не трацiў разважлівасьці і валодаў здольнасцю стрымліваць гарачыя парывы сваёй душы, у тыя моманты, калі яна клікала яго наперад.

Розум падказваў Мечыку, што актыўныя дзеянні не заўсёды патрэбныя і што вось так проста ўзяць і даць бязглуздаму балбесу па фізіяноміі – не заўсёды лепшае, хай нават і вельмі жаданае, рашэнне.

Не гледзячы на немагчымасць зарабляць сваёй любiмай спецыяльнасцю – гісторыяй, хоць колькі-небудзь прыстойныя грошы, Мечыслаў не кідаў сваіх заняткаў на ніве Кліо, а проста рабіў гэта ў вольны ад асноўнай працы час.

Так і зараз, у свой абед, малады чалавек хадзіў па горадзе і прымячаў тое, што яму было трэба для нататак, якія ён публікаваў у гістарычных часопісах. У распрацоўцы гісторыка было адразу некалькі артыкулаў, а прагулкі па Гродна звычайна натхнялі яго і на новыя ідэі, таму ён не спяшаўся вяртацца на працу, а ўсё блукаў і блукаў сярод мінакоў, як звычайна ў такі час, трохі спяшаючыхся і панурых, сноўдаючых па сваіх справах.

Мечыслава моцна засмучала тое, што ў яго любімым горадзе ўжо даўно даволі бязладна ставіліся да гістарычнай спадчыны. Мечык быў актыўным крытыкам дзеянняў гарадской адміністрацыі, якая разбурала старадаўнія ансамблі вулачак і плошчаў Гродна. Імкнучыся хаця б зафіксаваць на фота, атакаваных людзьмі, маўклівых сведкаў мінулага, Мечыслаў не раз дакараў сябе, калі не паспяваў да якога-небудзь доміка, са сваім фотаапаратам, раней, чым да яго паспявалі, разнамасныя групы рабочых з бульдозерам. Таму ён з вялікай увагай працягваў блукаць па старым цэнтры, узіраючыся ў знаёмыя кварталы і, з унутраным трымценьнем, уяўляў сабе чарговыя работы па паляпшэнню гарадской інфраструктуры, якія праз раз зводзіліся да разбурэння горача любiмага ім, прыгожага беларускага горада.