Все жанры Все авторы
Па той бок - Дмитрий Акулич

Па той бок

Страниц

85

Год

2022

3017 год. В глубинах космоса раздаются тревожные сигналы о крушении космического корабля. Вскоре его обломки обрушиваются на землю, в самом сердце джунглей. Единственным выжившим оказывается пилот Артем Кравченко. Он должен восстановить в своей памяти обстоятельства и причины катастрофы, принять решение – остаться и продолжить свой трудный путь, полный опасностей и невероятных приключений, или вернуться в прошлое и найти ответы, понимая, что судьба всего человечества подвергается риску...
Артем, пройдя через бесчисленные испытания и схватки со страшными тварями джунглей, окруженного потусторонними пейзажами и загадочными артефактами, пробуждает в себе необъяснимую силу и мудрость предков. Благодаря этому он начинает осознавать, что его судьба и память тесно переплетены с судьбой всей Вселенной. Ответы, которые он искал, оказываются намного глубже и удивительнее, чем мог себе представить.
Оказывается, что катастрофа в космосе была лишь началом серии особых событий, затрагивающих все измерения времени и пространства. Артем понимает, что ему не просто нужно спастись, но и разгадать загадку, которая может изменить судьбу всего человечества и предотвратить грядущий апокалипсис.
С каждым шагом, с каждой новой информацией, которую он обнаруживает, Артем чувствует, что его сущность расширяется, становится более глубокой и мудрой. Он сталкивается с бессмертием, другими цивилизациями из далеких галактик, и, наконец, понимает, что его путешествие не только в пространстве, но и внутри себя, вглубь своего собственного сознания и души.
Он сражается не только за свою жизнь, но и за будущее всей Вселенной, открывая в себе героя и истинного смысла своего существования. И на фоне всей этой битвы он находит ответы на вечные вопросы о любви, силе духа и смысле жизни.
3017 год оказывается не просто далеким будущим, а периодом, когда всемирная сеть соединила людей с фантастическими мирами и цивилизациями, позволив им раскрыть неизведанные горизонты знания и мудрости. Артем Кравченко становится символом этой новой эры и непоколебимой силой человеческого духа, способного пройти сквозь огонь и воду ради истинной правды и спасения.

Читать бесплатно онлайн Па той бок - Дмитрий Акулич

ЧАСТКА ПЕРШАЯ

«ДАВЯРАЮЧЫ ПУСТАЦЕ»


Бардовыя адценні сталі парушаць маю цемру. Цяжкія павекі з цяжкасцю паддаваліся мне. Стараннасць адкрыць вочы была значна мацней, чым слабасць усяго цела. Мне здавалася, што я чую нейкія чалавечыя крыкі. Водбліскі белага святла ўжо прасочваліся скрозь вейкі. Мне было некамфортна. Святло ад сонечных прамянёў трохі пашчыпвала мае вільготныя вочы. Я адразу ж паспрабаваў іх зберагчы, стварыўшы цень для твару, і далонь мне ў гэтым паспяхова дапамагла. Але, з-за моцнага болю, правая рука чамусьці не слухалася, а спробы падняць яе ўверх увянчаліся поўным правалам. Я адчуў стомленасць. Павекі зноў схавалі ад мяне гэты свет у цемры.

Мяне разбудзіў стук прызямліўшагася металу і мая прытомнасць вярнулася да рэальнасці. Паспрабаваў адкрыць вочы, і на гэты раз я адкрыў іх вельмі хутка. Сонца ўжо свяціла не так яскрава, яно больш не краналася майго твару. Не ведаю, колькі часу я праляжаў так, нерухома, у шэрым асяроддзі халоднага металу.

Амаль усё маё цела хавалася ў цені, толькі ногі грэліся ў сонечным святле. Прыпадняўшы галаву і цела, я агледзеўся. Падцягнуў ногі, сеў, абапіраючыся спіной аб цвёрдую сцяну. Знаходзячыся ў памяшканні, я з цяжкасцю пазнаваў і разумеў гэтае месца. Справа зіхацелі іскры з ірваных аголеных чорных правадоў. А за імі міргалі чырвоныя лямпачкі, шыпелі шэрыя маніторы. Аднак, праз некаторы час я стаў разумець, што знаходжуся ўнутры нейкага касмічнага карабля. Пасля я таксама заўважыў, што за штурвалам нікога не было. Шкло было ўсё ў расколінах і разглядзець тое, што за ім хавалася, мне не ўдавалася. Я знаходзіўся каля дзвярэй, на якіх быў надпіс: «Грузавы адсек». Насупраць была велізарная прабоіна, контур якой яшчэ тлеў ад чырвонага жару, плавіўся шэры метал.

Я паспрабаваў устаць. Паднімаючыся, я адчуў галавакружэнне і сеў назад. Правай рукой я хацеў праверыць ці ўсё ў парадку з маім целам, але адчуваючы ў плячы востры боль, я апусціў яе ўніз. Левая рука была цалей, і я пачаў пільна аглядаць сябе. Мае пальцы слізгалі па галаве, якая аказалася перабінтаванаю. Я апусціў погляд уніз, сагнуў ногі ў каленях, яны былі ў маленькіх парэзах, апрацаваныя нейкай празрыстай маззю. На мне быў надзеты касцюм з белага, ледзь цвёрдага матэрыялу. Пакамечаны. У дадатак запэцканы крывёю. На рукавах і грудзях быў чорны надпіс: «СКР». Што азначаюць гэтыя літары, я не меў паняцця.

Спробы ўспомніць, што ж са мной здарылася і дзе я дакладна цяпер знаходжуся не ўвянчаліся поспехам. Я змог зрабіць здагадку, што гэта з-за моцнага ўдару па галаве, мая памяць стала мяне падводзіць. Па мне было відаць, што я моцна пацярпеў. Вядома, назіраючы за сваім самаадчуваннем і прасторай вакол сябе, пытанняў станавілася ўсё больш. Хто ж аказаў першую медыцынскую дапамогу? Дзе я знаходжуся? Гэтыя пытанні мяне хвалявалі ў першую чаргу.

– Ёсць тут хто? – спакойным голасам прамовіў я ў бок адкрытых дзвярэй.

Услухоўваючыся ў кожны шоргат унутры і па-за карабля, я чакаў адказ.

– Эй? – крыху гучней вымавіў я і скрывіў твар ад галаўнога болю.

Побач працягвалі страляць іскры з правадоў. З-за сцен даносіўся шум калышучых зялёных галінак.

Я павольна, з цяжкасцю падняўся на ногі. Першыя хвіліны стаяць было нязручна, але паступова цела, як і прытомнасть, абвыкала да ўсяго, што рабілася са мной. Я зірнуў на сцяну, што была насупраць. Нібы каламутнае люстэрка, яна адлюстроўвала мой сілуэт. З глыбокім дыханнем, адштурхваючыся ад металічнай сцяны, я зрабіў пару крокаў наперад. Падышоў бліжэй да адбіцця. Паглядзеў на сябе: прастакутная форма твару, шырокі падбародак, тонкія вусны і роўны нос. Злёгку вузкі разрэз вачэй, а над імі навіслі русыя бровы. Галава ў белай тканіны.

Вам может понравиться: