Код Дзвіны

Дзеннік праграмы «Халіна»

Вітаю вас, дарагія сябры! Заўжды рада вашай уваге, а таксама ўдзячна ўсім тым, хто проста заходзіць на маю старонку! Як вы ўжо ведаеце, я пераехала ў Штафенхаген, невялікі і ціхі гарадок на поўначы Нямеччыны. Жыву тут усяго некалькі месяцаў, але ўжо паспе́ла прывя́зацца да гэтага месца. Сення я раскажу вам, што я бачу праз чароўнае залатое кольца, якое кацілася-кацілася па свеце ды і прывяло мяне сюды)

Вуліцы Штафенхагена кружляюць у складаным сярэднявечным танцы, у якім я, як чалавек, прывыклы да плановай забудовы, пакуль што з цяжкасцю арыентуюся. У цэнтры горада ўзвышаецца востры купал лютэранскай кірхі. Ва ўсе бакі разбягаюцца маленькія казачныя дамкі з пернікавымі дахамі. Крывыя вулачкі вядуць на плошчу, акружаную яркімі рознакаляровымі будынкамі. А пасярэдзіне гэтай файнай плошчы стаіць помнік Фрыцу Ройтэру, за ажурнай срэбрыстай агароджай.

Фрыц Ройтэр – гэта наш Ільіч. Усюды прадаюцца цішоткі, кубкі і іншая драбяза з яго выявай, а яго мясісты барадаты твар сур’ёзна глядзіць з дарожных банераў.

Насамрэч, Фрыц Ройтэр – гэта вядомы нямецкі пісьменнік, які праславіўся сваёй прозай і паэзіяй на ніжненямецкай гаворцы. Жыхары Штафенхагена вельмі ганарацца тым, што Фрыц Ройтэр нарадзіўся ў іхнім горадзе.

На вуліцы Штафенхагена час ад часу можна назіраць закаханую пару. Гэта мы з Зігфрыдам павольна крочым па старой брукаванцы. Найчасцей мы ідзём у кавярню, дзе купляем мяккае марозіва. Мой суджаны, узброены мудрасцю несмяротнага Кніге, просіць мяне ісці справа ад яго – так патрабуе этыкет.

Кожны дзень я адкрываю для сябе нешта новае. Штафенхагенская публіка моцна адрозніваецца ад той, якую я звыкла бачыць у Мінску. Калі я выходжу на вуліцу ў Мінску, большасць людзей вакол маладзейшая за мяне. У Штафенхагене, наадварот, большасць людзей старэйшыя за мяне. Але гэта не скоўвае. Усюды я сустракаю жывыя добразычлівыя позіркі, шмат хто мне ўсміхаецца.

Мы жывём на ўскраіне горада ў трохвугольным прыземістым доме, з такім жа пернікавым дахам, як і ва ўсіх астатніх дамоў. Адразу за домам цячэ маленькі спакойны ручай, а адразу за ім пачынаецца лес. З лесу летам даносяцца птушыныя трэлі, а восенню прылятаюць залатыя дубовыя лісты.

У невялікай майстэрні на першым паверсе дома я пішу свае карціны. А ў вольны час чытаю, капаюся на кветніку ці проста гультаю. Так праходзіць мой час.

то мы

ядзім

Хачу крыху распавесці вам пра наш быт.

Кажуць, што калі ёсць хатняя гаспадыня, то дзесьці павінна быць і дзікая) Гэта я да таго, што нашы першыя сумесныя вячэры арганізоўвала я.

Трэба прызнаць, што, нягледзячы на ўсе цяжкасці, што суправаджалі нашыя вячэры, мой улюблены сябра, узброены мудрасцю несмяротнага Кнігге, не спяшаўся далучыцца да маленькага, але вельмі дакучлівага таварыства праўдалюбаў, якія адкрыта пагарджалі маёй кухняй. (А да гэтага таварыства, трэба прызнаць, належалі ўсе члены маёй сям’і). Калі пасля чарговага сняданку мой брат з’едліва спытаўся ў Зігфрыда, як яму спадабаўся мамін чай, той высакародна адказаў:

– Тое, што нас не забівае, робіць нас мацнейшымі.

Справа была ў тым, што я вырашыла чамусьці дадаць у чай трохі карыцы, але пераблытала яе з чырвоным перцам…

Падчас майго візіту ў Германію я яшчэ некалькі разоў спрабавала прыгатаваць нешта ў стылі «цэйтнот маці-адзіночкі». Зігфрыд звычайна маўкліва і з цікавасцю назіраў за гэтым працэсам, а ў адзін цудоўны дзень сам стаў за пліту. На трох канфорках ласкава забуркаталі рондалі і патэльні, а да акна пацягнуўся лёгкі апетытны пар, што не меў нічога агульнага з чорным дымам і смуродам, якія суправаджалі мае смелыя вынаходніцкія эксперыменты. Спрытнымі, нетаропкімі рухамі Зігфрыд наразаў мяса і гародніну, адначасова насвістваючы нейкую песеньку. Калі яму трэба было перавярнуць нешта на патэльні, ён падкідваў змесціва ўверх, і яно, перакруціўшыся ў паветры, паслухмяна вярталася назад на яе бліскучую начышчаную паверхню. Стала зразумела, што працуе прафесіянал.