Легоның басынан кешкендері
Кішкентай Лего оянып жан-жағына қарады. Ол көзін уқалап тұрып қалды, «түсінбедім, мен қайдамын» -деді. Оның көзіне сынған шөлмек, жыртылған кітап, шашылып жатқан дискілер және мобилді телефон түсті. Кішкентай Лего үстіне қарағаны сол еді, өз түрінен шошып кетті. Әдемі сары түсі қоңырланып, бас жағы сынып қалыпты. Ол кішкентай қолдарымен бетін басып жылап отырып қалды.
Сұлтанның әкесі оны дүкеннен сатып алғаны, Сұлтанның туылған күніне сыйлағаны есіне түсті. Сұлтанның қуанғанын көрсең ғой сонда. Тап-таза дүкен сөрелерінен Сұлтанның әдемі бөлмесіне келгенін есіне алды. Енді ол өзі сияқты сынған ешкімге керегі жоқ заттардың арасында; қоқыста екеніне көзі жетті. Ол үйіне қалай да қайтуы керек, ойынан осы кетпей қойды. Орнынан тұрып сынған шөлмекке келіп, жәй ғана;
– Ағай, айтыңызшы сіз Сұлтанның үйін білесіз бе? -деді
Шөлмек үн қатпады, Лего жәй ғана Шөлмектің ыйығынан түртіп сұрағын қайта қойды.
– Ағай маған Сұлтанның үйіне қайтуым керек. Мені Сұлтан іздеп жатқан болар, мен оның ең жақсы көретін ойыншығы боламын. Теріс қарап жатқан Шөлмек оған бұрылып қарады да;
– Қайдағы Сұлтан, қайдағы ойыншық, сен енді ойыншық емес, сен енді қоқыссың- деді.
Лего Шөлмектен шыққан жағымсыз иістен мұрнын басып, кері шегіне берді. Аяғы жыртылған Кітапқа шалынып құлап түсті.
– Айтыңызшы мүмкін сіз білерсіз Сұлтанның үйін?
Жыртылған Кітап кішкентай Легоға бұрылып еді, жыртық парақтарының бір екеуі желменен ұшып кете барды. Лего үсті басын қағып орнынан тұрып, Кітаптың бетіне үңіле қарады.
– Балақай білмейді екенмін Сұлтанның үйін. Білсем де тауып бара алмаймын, өйткені менің көзім көрмейді. Лего сонда ғана кітаптың мұқабасына төгілген қалың сияны көрді. Басы салбырап келе жатыр еді, әндетіп билеп жүрген Дискілерге көзі түсті. Біреуі сынған, екіншісі майысқан, үшіншісі өртенген. Дискілер жандарына келген Легоны көзге ілер емес, ән айтып, би билеп мәз. Түрлері қандай аянышты.
– Ағайлар, -деді Лего бар даусымен. Музыка үнінен даусым естілмей қалар деген болуы керек. Кенеттен музыка тоқтап үш Диск Легоға қарап тұрды.
– Не керек саған балақай?
– Маған Сұлтанның үйі керек. Мен оның ең жақсы көретін ойыншығымын.
Соны айтып еді, үшеуі даланы басына көтеріп, іштерін ұстап әбден күлді. Үшеуінің ішіндегі жылтыраған Дискі Легоға жақындап келді де;
Балақай саған кім айтты ойыншықсың деп, сен енді біз сияқты қоқыссың. Мені білесің бе кімнің әндері жазылған диск екенімді?
Ол Легоның құлағына сыбырлап әншінің атын айтып еді, Лего есіне түсіре алмады.
– Мені Айсұлу сонау Ресейден, ұзыннан ұзақ кезекте төрт сағат тұрып қып-қызыл ақшаға сатып алған. Сондағы қуанғаны әлі есімде, достарын жинап алып күндіз түні менің әндерімді тыңдайтын.
– Әй қойшы сол боқмұрынды, ол ондай әншіні білмейді де, естімеген де. Ол заман өтіп кетті ғой. Қазір ол әншінің әндерін ешкім тыңдамайды. Жүр оданда билейік.
Сынған Диск жылтыраған Дискті қолынан алып сүйрей жөнелді.
«Қоқыссың, қоқыссың, қоқыссың» Легоның құлағынан осы бір сөз кетпей қойды. Ол жүгіре жөнелді. ЖОҚ МЕН ҚОҚЫС ЕМЕСПІН- деп бар даусына салып айғайлап келеді. Әбден шарашап ұйықтап кетсе керек. Түс көріпті, түсінде Сұлтан Легомен ойнап отыр екен. Жан жағында достары; Бетмэн, Өрмекші адам, роботтар. Сұлтан сондай бақытты. Бір кезде бөлменің есігін теуіп кірген бір бала Сұлтанның Легосын жан жаққа шашып тастады. Қандай бұзық бала. Шашқанымен қоймай аяғымен басып сындыра бастады. Сұлтан жүгіріп келіп әлгі баланы бар күшімен итеріп жіберді. Ол құлап қалды да бақырып жылай бастады. Төр бөлмеден Сұлтанның анасы мен тағы бір әйел жүгіріп келді.
