ՆԱՄԱԿՆԵՐ ԲԱՆՏԻՑ

ՀՈՂՄԵՐԻ ԱՆՈՂՈՔ ՇՆՉԻ ՄԵՋ

Բողբոջած քո տունկն եմ այս կյանքում, Բաց վերքիդ ու ցավիդ լուռ վկան, Բզկտված քո հոգու վրիժառուն։

Ես այն ազգից եմ, ում հայերը սիրում են ու գնահատում։ Կ՞ա այդպիսի ազգ։ Ես այդ ազգից եմ։

Ես այն ազգից եմ, ում հայերը ատում են։ Այսինքն, բոլոր ազգերից եմ։

Աշխարհում կա մի ազգ, որը պատրաստ է խժռել համայն մարդկությանը, եթե հնարավորություն ունենա և քանի որ չունի այդ հնարավորությունը, պահանջմունքը բավարարում է հենց իր ազգի արյունը խմելով։ Ես այդ ազգից չեմ։

ԳՆԴԱԿԻ ՆՄԱՆ

Ինձ փողոց նետեց

Խունտան հայկական։

Ուզածս հաց էր,

Դպրոց ու տանիք,

Մայր ու հայրենիք։

Քարն էր իմ բարձը,

Քարն էր իմ հացը,

Քար էր երկիրը,

Ու քարե հայն էր

Արել նախճիրը։

Ես Հայաստան երկրի ամենածանր արցունքի կաթիլն եմ` հայիզմի ցրտին քարացած, իսկ պատմաբան ու հայագետ մայրս, որ մտքի և բանականության կրողն էր, անբարոյական

3

անտերություն կոչեցյալ հայոց պետության ազգային մաֆիայի զոհը։

Ես 21 տարեկան եմ, բայց 10 տարի անց էլ հիշում եմ կիսատառաճանաչ վարձու քննիչ Թաթուլ Շուշանյանի հարցը.

– 

Որ

մեծանաս

,

ի՞նչ

ես

դառնալու։

– 

Վամպիրագետ։

– 

Ի՞նչ։

Դա

մասնագիտություն

չի։

– 

ՈՒրեմն

կլինի

'

մարդուն

վամպիրից

փրկելու

համար։

– 

Ո

*

վ

է

վամպիրը։

– 

Նա

,

ով

շալվար

է

հագնում

,

կրում

է

մարդու

դեմք

,

ունի

աթոռ

,

կրծում

է

փող

,

բայց

մարդ

չի

դառնում

,

այլ

մարդանման

է

,

որ

վնասում

է

մարդկանց

հենց

միայն

նրա

համար

,

որ

մարդ

չէ։

– 

Լավ

,

Դավիթ

,

մայրիկդ

Ռուսաստանից

հետո

ու

*

ր

էր

գնալու։

– 

Տիեզերք

,

խելոք

հայ

,

տիեզերք

,

աստղային

գլուխներ

բերե

–

լու

գենետիկ

խելագար

ու

անբարո

ցեղերի

համար։

– 

Դե

հերիք

է

,

դու

ինձ

ձեռ

ես

առնում։

– 

Հերիք

է

,

ուրեմն

հարգիր

մեզ

քո

բացակայությամբ։

– 

Ստորագրիր

այստեղ

,

որ

հարցերին

չես

պատասխանում։

– 

Չեմ

ստորագրում

,

ստորագրել

չգիտեմ

,

դպրոց

չեմ

գնում

,

դպրոցը

տվել

եմ

հայերին

,

որ

գրագետ

դահիճ

դառնան

…

Ես 21 տարեկան եմ, քո որդին`10։ Դու բանտում ես։ Քո որդուն է՞լ է քննիչն ուղղում նման հարցեր։

Սիրում եմ բումերանգը, Թաթուլ…

4

ՄԱՅՐԻԿ…

Հասկանում եմ բոլորին

Բեն Լադենից Աթաթուրք,

Մարդակերպից հումանիստ,

Մարդագոյից մինչև մարդ,

Հասկանում եմ բոլորին։

Չհասկացա այս կյանքում

Արական հայ, քեզ միայն,

Քո արքայից արքային,

Հրա^>~շք լեզուն հայկական։

Չգիտեմ էլ ոնց փրկվեմ

Ես ժանտախտից իմ տեսած,

Հաց, դպրոցից ինձ զրկած,

Ու ազգային մեղքերի

Համար մորս բզկտած

Թափառական վամպիրի

Տաբրից ու մեծ բարոնից։

Դեյվիդ Դավթյան

5

ՄՏՔԻ ԵՎ ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ԹԱԳՈՒՀԻՆ

Ես 2009թ.-ին սովորում էի ԵՊՀ-ի Իմ-ում։ Պատմական մի միջոցառման ժամանակ սև շրջանակում էին դնել տվել Ալիևի նկարը և ուսանողները թքում էին։ Նկարին մոտեցավ բ.գ.թ., դոցենտ Ֆեմիդա Դավթյանը և ասաց.

«Երբ տեսա ձեր քայլը, հոգուս մեջ, ուղեղիս մեջ մարդկային բոլոր կատեգորիաները աղմկեցին։ ՈՒժեղի և բարու պակասից շնչահեղձվում եմ։ Ստորությունը իմ մեջ սրտխառնոց առաջաց-րեց։ Ես տանն ունեմ սև շրջանակում դրված հորս նկարը, որին հայը սպանել է։ Վերապրեցի։ Ես ունեմ հիվանդ եղբայր, որի համար դողում եմ։ Ես տեսա ողջ մարդու նկարը սև շրջանա-կում դնելու անասնական, չէ, նույնիսկ ոչ անասնական գործը։ Զայրանում եմ մարդ կոչված երկոտանիների չարության վրա»։

Նա պոկեց նկարը, թաշկինակով սրբեց և հայտարարեց, որ դա ընդամենը անամոթության և տգիտության դրսևորում է։

«Քաղաքակրթության այբուբենին տիրապետող մարդը, ազգը այդպես վարվել պարզապես չի կարող։ Սա հիվանդ գենի, հոգեկան հիվանդի մոտեցում է։ Ես բժիշկ չեմ և միայն ցավալ եմ կարող»,-ասաց նա։ Ֆեմիդան ընդդիմացավ այդ վայրենու-թյան դեմ, հայի մեջ նստած գազանի դեմ։

Օրեր անց իր ծննդավայր Իջևանում կազմակերպվեց ակցիա` այդ նախագահի նկարները և Ֆեմիդայի ազգանունը սև շրջանակներում փակցրեցին ամբողջ քաղաքում` վերածե-լով սգո թափորի։ Ցուցապաստառներին գրել էին «միասին» և «Կաշառակերներ»։